Een kijkje in de keuken bij kookvrijwilliger Marc Steinmann
Nu ik met pensioen ben en dus wat meer tijd over heb, besteed ik graag iets van die tijd aan twee ‘baantjes’ als vrijwilliger. Een daarvan is bij tanteLouise; op een hele speciale locatie nog wel: Hospice De Markies. Nooit geweten hoe goed dat voelt!
Jaren geleden heb ik daar afscheid mogen nemen van een goede vriend. Toen al was ik onder de indruk van het bijzondere karakter van die speciale plek. Enkele jaren later hoorde ik dat er voor het hospice vrijwilligers werden gezocht, in het bijzonder mensen die het leuk vinden om te koken. Geen professionals of sterrenkoks, maar gewone mensen zoals u en ik.
Om een beeld te krijgen van de alledaagse praktijk in het hospice draaide ik een paar keer mee met een van de kookvrijwilligers. Al snel was het voor mij duidelijk: we pasten bij elkaar. Ook bij het hospice zagen ze me graag komen. En zie, bijna twee jaar later en hoop ervaringen rijker, durf ik u te vertellen hoe een willekeurige dag van een vrijwillige kok in het hospice eruit ziet.
Nieuwsgierig geworden? Volgt u mij maar…
Persoonlijk kook ik elke week één keer. Mijn ‘dienst’ begint tussen twee en halfdrie met een gesprekje met de verantwoordelijk verpleegkundige. Zij praat me bij over hoe het gaat met elk van onze gasten en of er bijzondere aandachtspunten zijn wat het eetpatroon betreft. Immers, het gaat hier om terminaal zieke mensen die vaak specifieke wensen hebben (dat mag!) maar in sommige gevallen ook beperkingen waarmee ik als kok rekening moet houden.
Na deze ‘overdracht’ ga ik bij elke gast langs voor een persoonlijk praatje. Ik wil dan ook graag van ze horen waar ze die dag zin in hebben. Vaak kaatsen ze de bal terug: ‘Wat stelt u zelf voor.’ In principe kook ik wat de gast graag wil, al is het natuurlijk niet mogelijk om voor iedereen iets afzonderlijks te maken. Dat snapt ook iedereen. Veel belangrijker is het stukje aandacht. Daar gaat het in het hospice eigenlijk in alle gevallen om. Aandacht, zorg en liefde voor al die gasten die maar zo kort bij ons zullen zijn.
Pas na de gesprekjes met onze gasten bepaal ik wat ik ga klaarmaken. Ik kijk wat er aan ingrediënten voorradig is en welke boodschappen ik nog moet halen. De winkel is vlakbij zodat ik meestal zo rond halfvier aan de voorbereidingen van het koken kan beginnen. De keuken is zoals bij u en mij thuis: geen professionele keuken maar wel een goed uitgeruste keuken.
Omdat ik maar een keer per week kook, wil ik er wel iets moois van maken. Een feestje. Het eten moet uiteraard smakelijk zijn, maar het mag er ook best een beetje speciaal uitzien.
Hoe dan ook maak ik altijd een grote pan soep. Af en toen een bijzonder tussengerechtje als verrassing, een of meerdere hoofdgerechten en een dessert. Vanaf een uur of vijf serveer ik de achtereenvolgende gangen op de kamer van elke gast, als het druk is daarbij geholpen door een van de gastvrouwen. Het komt regelmatig voor dat er bezoek is bij onze gasten; ook voor hen is er altijd een kopje soep. En als er iemand mee wil eten, dan kan dat ook.
De hoeveelheden die ik kook zijn elke keer anders. Soms kook ik voor twee of drie gasten, soms zijn het wel zes of acht. Heel af en toe wordt me gevraagd of ik iets speciaals wil maken, bijvoorbeeld bij een bijzondere gelegenheid. Tijdens de feestdagen doen we er uiteraard nog een schepje bovenop. Als kok heb ik alle vrijheid om het de gasten zo goed mogelijk naar hun zin te maken. Niets is te gek als het gaat om hun welzijn. Daar gaan we voor!